Το πρωί της Τρίτης 31/8/2021 με αφορμή τους παραολυμπιακούς αγώνες μιλήσαμε στους μαθητές και τις μαθήτριές μας για τη διαφορετικότητα. Συζητήσαμε κυρίως για ζητήματα προσβασιμότητας. Ακούσαμε με προσοχή τον τρόπο με τον οποίο ανέλυσαν τη σημασία της λέξης ισότητα και προβληματιστήκαμε πάνω στο ζήτημα των ίσων δικαιωμάτων. Τους παρακινήσαμε να διεκδικήσουν ένα κόσμο με ίσες ευκαιρίες για όλους και τους διαβεβαιώσαμε πως ο κόσμος που ζούμε μπορεί να αλλάξει, αν όλοι και όλες προσπαθήσουμε και παλέψουμε για αυτό.
Αποχαιρετώντας τα παιδιά το μεσημέρι ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το απόγευμα. Στις 19.00 θα βρισκόμασταν στην κοίτη του Πηνειού. Η μικρή Αμάλ έφτασε στην πόλη μας μετά από ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι. Ξεκινώντας από τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας περιπλανιέται στην Ευρώπη αναζητώντας τη μητέρα της. Η Αμάλ, ένα παιδί πρόσφυγας, ταξιδεύει κουβαλώντας στους ώμους τις ανάγκες των νεαρών προσφύγων που ζουν εκτοπισμένοι και αναγκασμένοι να κινδυνεύουν σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Αποφασίσαμε να είμαστε κι εμείς εκεί, να συμμετέχουμε στην παρέλαση χαράς, ελπίδας και αλληλεγγύης. Να υποδεχτούμε την Αμάλ στην πόλη μας στέλνοντας ένα μήνυμα κατά του πολέμου και θίγοντας το ζήτημα της προσφυγικής κρίσης και της πρόσβασης των νεαρών προσφύγων στην παιδεία.
Πράγματι, στις 19.00 ξεκίνησε η παρέλαση των παιδιών. Μια παρέλαση γεμάτη χαρά, τραγούδια, παιδικές φωνές και ελπίδα. Λίγα μέτρα πιο κάτω είδαμε και τη μικρή Αμάλ και την υποδεχτήκαμε με χαρά και χειροκροτήματα. Προσπαθήσαμε να τη βεβαιώσουμε ότι μαζί μας θα είναι ασφαλής.
Κάποιοι όμως είχαν άλλα σχέδια. Η παρέλαση αρχικά δέχτηκε λεκτικές επιθέσεις από διαφωνούντες με τη φιλοξενία της Αμαλ στη Λάρισα. Λίγα μέτρα παρακάτω η παρέλαση των παιδιών, των γονιών και των εθελοντών διακόπηκε ξαφνικά. Μία ομάδα ανθρώπων με ξενοφοβικές και ρατσιστικές απόψεις έριξαν αβγά και πέτρες πάνω μας, πάνω σε 60 παιδιά, σε γονείς, εκπαιδευτικούς, εθελοντές που δήλωναν τη στήριξή τους στους πρόσφυγες. Μας προπηλάκισαν και ξεκίνησαν να φωνάζουν συνθήματα μίσους. Τους ενοχλεί η αλληλεγγύη, τους ενοχλεί η ελπίδα, τους ενοχλεί η χαρά. Η ίδια περίπου κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι να φτάσουμε στο Μύλο του Παππά, όπου θα πραγματοποιούνταν οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις.
Την επόμενη μέρα ξανασυναντήσαμε τους μαθητές και τις μαθήτριές μας και τους κοιτάξαμε στα μάτια. Θα συνεχίσουμε να τους λέμε ότι αξίζει να παλέψουμε για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Θα μιλάμε για τα δικαιώματα όλων των παιδιών. Θα εξηγούμε στα παιδιά και θα απαντάμε στις ερωτήσεις τους «Τι κακό κάναμε και μας βρίζουν;» και «Γιατί δεν τη θέλουν και τους πειράζει;». Θα επιδιώξουμε να ζήσουμε και να ζήσουν σε ένα κόσμο χωρίς φασισμό! Το μήνυμα, άλλωστε, που μετέφερε η Αμάλ χαράκτηκε στις συνειδήσεις μας: «Δεν θα σας ξεχάσουμε!».
H ομάδα εκπαιδευτικών του Εξάντα ΚοινΣΕπ
Photo by Ehimetalor Akhere Unuabona on Unsplash
Εξάντας ΚοινΣΕπ 